MATERIAŁY NA EGZAMIN
Impreza plenerowa w KieĹpinie 22 kwietnia 2007
http://www.misjanadziei.org.pl/artykuly/straty_czlowieka.htmhttp://www.misjanadziei.org.pl/artykuly/sieroctwo_spoleczne.html
http://www.cpsdialog.pl/files/Kocik.doc
http://www.dzieckokrzywdzone.pl/UserFiles/File/kwartalnik15/15_kukolowicz.pdf
http://www.mps.gov.pl/_download.php?f=userfiles%2FFile%2FDepartament+Swiadczen+Rodzinnych%2Fzmiany+ustaw%2Frozwiazania_europejskie_27.02.08.pdf
Pierwszy wykład i ten co miał być 5.01. sami sobie wyszukajcie
Przynajmniej przepisywać nie trzeba
Tu maciw wykład dokładnie to co babka nam dała do skserowanie dokładnie słowo słowo tu jest co na ksero.
MINIMUM SOCJALNE JAKO MODEL POMOCY SPOŁECZNEJ W POLSCE NA TLE ROZWIĄZAŃ W KRAJACH ROZWINIĘTYCH
31.01.2005
1. Dokonując transformacji gospodarczej i ustrojowej w kierunku demokracji i rynku nie mamy gotowych wzorów rozwiązań. Dopiero w ostatnich latach pojawiło się kilka znaczących opracowań w tym zakresie, stworzonych przez Instytut Pracy i Polityki Społecznej.
Ocena wysokości podstawowych świadczeń społecznych jest zwykle przeprowadzana przez zastosowanie porównań z wysokością normatywnych kryteriów ubóstwa, jakimi są minimum socjalne i minimum egzystencji.
Zabezpieczenie minimalne godziwego poziomu życia określa minimum socjalne, które ujmuje koszty utrzymania gospodarstw domowych, uwzględniając podstawowe potrzeby bytowo-konsumpcyjne.
Minimum socjalne jest modelem zaspokojenia potrzeb na generalnie niskim poziomie, ale wystarczającym dla reprodukcji sił witalnych człowieka, na każdym etapie jego biologicznego rozwoju, dla posiadania i wychowania potomstwa.
W koszyku minimum socjalnego znajdują się tylko dobra służące zaspokajaniu potrzeb egzystencjalnych tj. żywność, odzież i obuwie, ale również skromne uczestnictwo w kulturze i łączności.
Wysokość minimum socjalnego stanowi nie tyle obraz ubóstwa (w przeciwieństwie do minimum egzystencji), co wyraz społecznej umowy, dotyczącej zaspokajania potrzeb na poziomie minimalnym.
Minimum socjalne jest kategorią socjalną, która mierzy koszty utrzymania gospodarstw domowych, uwzględniając podstawowe potrzeby bytowo-konsumpcyjne; kategorie minimum socjalnego stanowią wyraźny punkt odniesienia nad badaniem poziomu życia ludności w Polsce.
Minimum socjalne obrazuje poziom kosztów utrzymania, który staje się standardem minimalnie godziwego poziomu życia. Dlatego bardzo istotną sprawą jest właściwa prezentacja danych o wysokości i strukturze minimum socjalnego.
Natomiast minimum egzystencji, zwane także minimum biologicznym, stanowi miarę ubóstwa absolutnego w Polsce. Określa ono dolną granicę obszaru ubóstwa absolutnego i tzw. granicę skrajnej biedy, poniżej której występuje biologiczne zagrożenie życia oraz rozwoju psychicznego człowieka. W koszyku minimum egzystencji znajdują się jedynie wydatki pozwalające na "przeżycie".
Dla ludzi, których dochody pozwalają jedynie na utrzymaniu na tym poziomie, istnieje poważne ryzyko degradacji biologicznej, marginalizacji społecznej i patologicznych zachowań.
Minimum socjalne jest ważnym miernikiem kosztów utrzymania, jednak jak dotąd nie pociągnęło za sobą prawnych skutków w sferze regulacji.
Formalnie rzecz biorąc minimum socjalne nie było, jak dotąd kategorią o charakterze roszczeniowym.
Zgodnie z wynikami prac w tym zakresie Instytutu Pracy i Polityki Społecznej w sprawie ustalania kryterium dochodowego, w pomocy społecznej powinno korzystać się z następujących źródeł informacji:
po pierwsze - wszelkie decyzje służące przeciwdziałaniu ubóstwu powinny opierać się na badaniach tych grup naszego społeczeństwa, które cechuje niedostatek. Tymczasem w Polsce korzysta się wyłącznie z badania budżetów rodzinnych, które są w tym względzie niereprezentatywne.
Reprezentatywne badania populacji zagrożonej ubóstwem byłyby zapewne kosztowne, ale GUS prowadzi również kosztowne badania i są one najczęściej nastawione na doskonalenie warsztatu metodologicznego, aniżeli na cele praktyczne. Dlatego też należałoby wprowadzić do stałego harmonogramu badań statystycznych specjalne badania ludności zagrożonej ubóstwem, które byłyby warunkiem umożliwiającym podejmowanie odpowiednich decyzji.
po drugie - istnieje już wieloletnia tradycja konstruowania normatywnych kosztów tzw. konsumpcji społecznie niezbędnej - minimum socjalnego, a ostatnio - także konsumpcji egzystencjalnie niezbędnej - minimum egzystencji.
po trzecie - głównym czynnikiem trudności materialnych ludności, w perspektywie zmiennych makroekonomicznych, jest wzrost cen.
W tym względzie aktywna rola państwa, kompensująca negatywne oddziaływanie dynamiki cen jest nie do podważenia.
Istotną sprawą w tym zakresie pod adresem statystyki jest podjęcie badań różnic cen w przekrojach terytorialnych. Terytorialne notowania cen dostarcza społecznie i politycznie niezbędna informacja o zróżnicowaniu kosztów utrzymania.
Poza normatywnym i statystyczno-empirycznym zestawem informacji, decyzje w sprawie świadczeń i programów pomocy społecznej powinny opierać się na szerokim rozpoznaniu skutków dochodowych podstawowych decyzji makroekonomicznych oraz wprowadzanych reform - tak na obszarze gospodarczym, jak i polityki społecznej.
Niezależnie od powyższego pomoc społeczna powinna kierować się:
poszanowaniem godności człowieka, co oznacza, że świadczenie pomocy powinno odpowiadać potrzebom zainteresowanych i przebiegać w formie nieuwłaczającej godności;
dążeniem do integrowania podopiecznych ze środowiskiem.
Analizy statystyczne wpływu dynamiki cen na budżet niskodochodowych gospodarstw domowych zwróciły uwagę na duże zróżnicowanie w odniesieniu do wydatków mieszkaniowych, opłat za energię elektryczną i cieplną, wydatków na transport i komunikację oraz aktywność kulturalno-oświatową. Oznacza to, że istnieje potrzeba konstruowania w tych dziedzinach adresowanych programów celowych, nastawionych co najmniej na kompensowanie skutków ruchu cen.
2. Miejsce pomocy społecznej w koncepcji współczesnego państwa.
Pomoc społeczna w nowoczesnym, rozwiniętym i opiekuńczym państwie o gospodarce rynkowej stanowi jedną z zasadniczych inwestycji polityki społecznej. Usytuowanie pomocy społecznej i jej rola w polityce społecznej jest jednak istotnie zróżnicowania. Zasadniczym źródłem zróżnicowania jest historycznie ukształtowany model zabezpieczenia społecznego.
W krajach o rozwiniętym systemie ubezpieczeń społecznych, w których ponadto prowadzi się wspomagającą gospodarstwa domowe politykę rodzinną oraz mieszkaniową, a system edukacji posiada wmontowane funkcje socjalne - pomoc społeczna jako uzupełniający element systemu jest w efekcie niewielka zakresowo i znaczeniowo. Dotyczy to krajów skandynawskich.
W okresie transformacji pojawił się kryzys dotychczasowych instytucji polityki społecznej i brak, albo wydłużanie okresu ich reform. W tej sytuacji do pomocy społecznej trafia coraz więcej programów, które powinny być realizowane w innych systemach, a przede wszystkim w ramach polityki rodzinnej oraz edukacyjnej (socjalne funkcje szkoły), ochrony zdrowia i mieszkaniowej.
Przecież nie pomoc społeczna powinna służyć inwestycjom w dzieci i w młode pokolenie, nie pomoc społeczna powinna pomagać w zdobywaniu i utrzymaniu mieszkania i nie pomoc społeczna powinna wyrównywać ludziom dochody z pracy.
Natomiast w pomocy społecznej powinny znaleźć się programy pomagające biednym ludziom, wykazującym długookresowe trudności w zdobywaniu pracy, rodzinom w bardzo trudnych sytuacjach życiowych oraz osobom samotnym, chorym i bezradnym.
Jedną z charakterystycznych cech instytucji pomocy społecznej, umożliwiających jej pełnienie funkcji socjalnych w sposób społecznie efektywny, jest jej otwartość na współpracę z innymi, a szczególnie z organizacjami pozarządowymi i wyznaniowymi. W obecnej praktyce, w działaniach pomocy społecznej, wykształcił się zwyczaj współdziałania z innymi instytucjami, szczególnie na poziomie lokalnym. Stało się to naturalnym sposobem rozwiązywania konkretnych problemów socjalnych w ośrodkach lokalnych. Jednak współdziałanie to nie rozwija się z taką samą dynamiką na wyższych szczeblach, szczególnie administracji centralnej, a przy tym pojawiają się ciągle liczne bariery i konflikty.
3. Określenie pojęcia pomocy społecznej w krajach rozwijających się.
Pomoc społeczna jest jedną z dziedzin zabezpieczenia społecznego. Jest ona adresowana do osób, które z różnych przyczyn nie zostały objęte innymi sferami zabezpieczenia społecznego.
Jak dotychczas świadczenia z pomocy społecznej nie mają charakteru roszczeniowego, tak jak to ma miejsce w ubezpieczeniu, czy zaopatrzeniu społecznym. Świadczenie to zazwyczaj nie przysługuje "automatycznie", z mocy prawa. Kryteria, które predysponują do korzystania z pomocy społecznej, stopień centralizacji i regionalnych zróżnicowań w poziomie świadczeń, charakter świadczenia, restrykcyjność weryfikacji sytuacji dochodowej.
Kluczowym jednak kryterium uprawniającym osobę zgłaszającą się o pomoc socjalną powinna być trudna sytuacja materialna.
W większości krajów uprawnienia do ubiegania się o pomoc społeczną określa się jako indywidualne. Dominującym wzorcem jest mała rodzina, która obejmuje jedynie małżonka oraz dzieci będące na utrzymaniu osoby spełniającej kryteria przyznawania świadczeń. Inne rozwiązania występują w Austrii, Japonii i Luksemburgu, gdzie stosuje się koncepcję gospodarstwa domowego. Pod uwagę bierze się tam wszystkie osoby zamieszkujące razem oraz osoby ponoszące wydatki wspólnie. Podejście to jest szersze w relacji do małej rodziny - wlicza się tu także osoby dorosłe utrzymujące się samodzielnie.
Reguły dotyczące określania wysokości przyznawanych świadczeń zależą w dużej mierze od podziału zadań między szable administracji rządowej i samorządowej oraz od szczebla administrowania pomocą społeczną. Dobór kryteriów określających wysokość świadczeń z pomocy społecznej jest w pewnym sensie uzależniony od podziału, na którym spoczywa zadanie administracji systemem pomocy. Różni się ta sprawa w poszczególnych krajach.
Wielka Brytania jest przykładem kraju, w którym nie istnieje obecnie jakiś czynnik, względem którego dostosuje się wysokość świadczeń pomocy. Pierwotnym sposobem określania wysokości świadczeń był koszyk minimum egzystencji. W okresie powojennym skala świadczeń dostarczonych przez krajowy system pomocy społecznej była początkowo podnoszona w tempie dość przypadkowym, a później w tempie wzrostu płac, w wyniku czego ich realna wartość do 1979 r. wzrosła dwukrotnie. Z nastaniem rządów konserwatystów waloryzacja pomocy społecznej dokonuje się względem wskaźnika cen.
W Australii poziom świadczeń z pomocy społecznej jest odniesiony do przeciętnej stawki tygodniowego wynagrodzenia pełnozatrudnionego mężczyzny, chociaż odniesienie zasiłku do płacy może wydawać się obiektywne, jednak określenie wartości procentowej - odpowiedniej części płacy ma charakter typowo arbitralny. W 1990 r. emerytura tam wynosiła 25,5% przeciętnych zarobków, a zasiłki dla bezrobotnych - 23,1%.
Ponieważ w Austrii za pomoc społeczną odpowiadają prowincje, to zarówno kryterium uprawnień do pomocy, jak i czynniki określające wysokość poziomu świadczeń są zróżnicowane regionalnie. W Austrii nie występuje urzędowa linia ubóstwa. Nie ma także norm standardowych poziomu świadczeń w pomocy społecznej - są one określone przez każdą z prowincji niezależnie. Normy te stanowiły na początku lat dziewięćdziesiątych od 45% do 60% najniższej płacy netto.
W Stanach Zjednoczonych istnieje ogólnie stosowana, urzędowa linia ubóstwa. Stanowi zastaw progów ubóstwa dla różnych typów rodzin. Wysokość progów określa wartość minimalnej diety żywnościowej (koszyka żywieniowego minimum egzystencji) mnożona przez liczbę trzy. Ta metoda wyliczania linii ubóstwa, oprócz celów poznawczych, ma także charakter aplikacyjny - stosowany jest bowiem w programach federalnych, jako kryterium uprawniające do świadczeń. Natomiast w przypadku programów administrowanych na szczeblu stanowym, podobnie jak w Austrii, kwestia określania wysokości świadczeń jest bardziej złożona. W przekroju stanowym w USA występuje kilka metod określania standardowych wysokości świadczeń. Czternaście stanów korzysta z metody wyceny koszyka w oparciu o poziom cen w danym stanie.
W Niemczech początkowo stopień świadczeń określono w relacji do koszyka dóbr konsumpcyjnych. Obecnie jednak wysokość świadczeń zależy od wyników badań nad trendami w wydatkach gospodarstw domowych najniższej jednej trzeciej rozkładu dochodów.
Świadczenie w Niemczech składa się z trzech części:
1) kwoty standardowej dla głowy gospodarstwa;
2) dodatku na osoby na utrzymaniu (jego wysokość jest skorelowana z wiekiem);
3) zasiłku mieszkaniowego (pokrywającego całość wydatków dla mieszkania na średnim poziomie).
W fińskim systemie pomocy społecznej, po okresie dostosowawczym, władze lokalne zobowiązane są do wypłacania świadczeń standardowych, różniących się w dwóch częściach kraju. Różnice wynikają z odmiennych kosztów utrzymania. W latach dziewięćdziesiątych wysokość świadczenia dla jednej osoby wynosiła 80% emerytury, zaś sama emerytura uzależniona była od dynamiki wydatków konsumpcyjnych najniższego kryterium rozkładu dochodów.
W Japonii nie istnieje jasne obiektywne kryterium wyznaczające wysokość świadczenia pomocy, również nie istnieje urzędowa wysokość linii ubóstwa. Świadczenie to niedawna było tak kalkulowane, by stopniowo zmniejszyć lukę miedzy poziomem konsumpcji przeciętnego gospodarstwa domowego, a konsumpcją gospodarstw korzystających ze świadczeń. Świadczenie to stanowiło do niedawna 52% przeciętnego poziomu konsumpcji, a od lat dziewięćdziesiątych stanowi 69% tej wielkości. Od tego okresu wysokość świadczeń podlega indeksacji.
W Szwajcarii pomoc społeczna ma charakter zdecentralizowany i jest zadaniem władz lokalnych, pod rządami prawa danego kantonu. W efekcie występują tam trzy tysiące różnych systemów pomocy społecznej, administrowanych lokalnie. Ustalenie poziomu świadczenia standardowego oparte jest na normatywnym zaleconym budżecie gospodarstwa domowego. Innymi słowy jest to koszyk, do którego wchodzą podstawowe towary i usługi konsumpcyjne. Tą metodą wylicza się dla kilku typów rodzin. Wato dodać, że mimo tak określanych standardów, władze samorządowe ze słabszą pozycją finansową, a przez to z mniejszymi możliwościami przeznaczenia odpowiednich kwot na cele pomocy społecznej - wypłacają zasiłki niższe od zleconych przez centrum.
Podobne podejście w określaniu wysokości świadczeń z pomocy społecznej stosuje się w Szwecji. Standardy pomocy społecznej opierają się na podstawowych elementach wydatkowych zaliczanych do koszyka gospodarstwa domowego. Zakłada się, że podstawowy, standardowy poziom świadczeń pokryje koszty wyżywienia, ubrania, obuwia, związanych z uprawianiem sportu czy wypoczynku, zakupu mebli, wyposażenia gospodarstwa domowego, gazet, wydatków na telefon, czynsz, energię elektryczną, niektóre usługi medyczne itp.
Odniesienie doświadczeń międzynarodowych do kształtującego się w naszym kraju systemu pomocy społecznej jest zadaniem o tyle trudnym - dlatego, że nie ma jedynego dobrego wzorca. Każdy z prezentowanych modeli pomocy społecznej wykształcił się w konkretnych uwarunkowaniach społecznych, ekonomicznych i politycznych. Można jedynie wskazać na pewne prawidłowości wynikające z jednolitości reguł mechanizmu rynkowego i demokracji, które są obserwowane w krajach rozwiniętych.
4. Zakres pomocy społecznej w Polsce
Najczęstszymi przyczynami korzystania z pomocy społecznej W Polsce są bezrobocie i ogólna sytuacja ubóstwa, co szczególnie w pierwszym przypadku odpowiada tendencjom w krajach zachodnich, borykających się z długotrwałym bezrobociem.
Z punktu widzenia rozwiązań systemowych oraz doświadczeniem krajów rozwiniętych należy stwierdzić, że pomoc społeczna w Polsce ma tendencję do tego, aby poza właściwym sobie celem wsparcia, wspierać również inne cele, które powinny się znaleźć w oddzielnych dziedzinach socjalnych np. niepełnosprawność oraz ryzyko długotrwałej choroby - opieka zdrowotna. W krajach Europy Zachodniej ustanowione są specjalne instytucje (ministerstwa) do spraw polityki ludnościowej, rodzinnej, rozwoju młodzieży itp., które realizują własne cele rozwojowe, a nie pomocowe.
Polska pomoc społeczna jest zatem obarczona elementami wydatków, dla których w zabezpieczeniu socjalnym jeszcze nie wykształciły się odpowiednie instytucje. Zawiera ona w konsekwencje zapóźnień w tworzeniu innych mechanizmów. Może to być przyczyną niskiej efektywności pomocy społecznej w walce z ubóstwem. Jeśli pomoc społeczna ma spełniać główny cel w sposób efektywny, wówczas należy przesunąć te ryzyka socjalne poza pomoc socjalną. Ale nie da się jednak tego zrobić bez reformy tych innych dziedzin zabezpieczenia. Do reformy pomocy społecznej w Polsce należy podejść w sposób systemowy, czyli uwzględniając konieczne zmiany innych sfer zabezpieczenia społecznego.
Z analizy struktury świadczeń (które bada Instytut Pracy i Polityki Społecznej) oraz ich form i charakteru wynika, że w polskiej pomocy społecznej najwyraźniej brak systemowego podejścia do konstrukcji świadczenia.
Wpływ dynamiki cen na różne budżety gospodarstw domowych: przeciętnych i niskodochodowych w przekroju grup społeczno-ekonomicznych, typów rodzin biologicznych oraz wielkości miejscowości wskazuje, że podstawowe zróżnicowania dotyczą wydatków mieszkaniowych, opłat za energię elektryczną i cieplną, wydatków na transport i komunikację oraz wydatków kulturalno-oświatowych. Zróżnicowanie to w gospodarstwach biednych jest wyższe niż w gospodarstwach ogółem.
Według materiału GUS (konferencja prasowa w dniu 30.01.2004 r.) wynika, że w połowie 2003 r. przeciętne gospodarstwo domowe w naszym kraju dysponowało miesięcznie dochodem pieniężnym wynoszącym 813 zł. Ogólnie biorąc średnie dochody rodzin mieszkających w miastach były ponad 54% wyższe od dochodów mieszkańców wsi.
Najwyższą pozycję pod względem poziomu dochodów pieniężnych w układzie podstawowych grup społeczno-ekonomicznych zajmują gospodarstwa pracujące na własny rachunek (133% średniej krajowej), najniższą - gospodarstwa utrzymujące się ze źródeł niezarobkowych - głównie z zasiłków dla bezrobotnych i różnego rodzaju świadczeń społecznych (ok. 60% średniej krajowej).
W czerwcu 2003 r. (wg GUS) ok. 1/3 gospodarstw domowych twierdziła, że żyje oszczędnie, aby odłożyć na poważniejsze zakupy. Na wszystko bez specjalnego oszczędzania starczało 4% gospodarstw. Jednocześnie podobna liczba rodzin (4%) deklarowała brak pieniędzy nawet na najtańsze jedzenie i ubrania.
Według w/w materiału GUS - znaczna część gospodarstw domowych nie jest w stanie poradzić sobie ze swoimi problemami i odczuwa konieczność korzystania z różnych form pomocy, zarówno materialnej, jak i w formie różnego rodzaju usług.
Najbardziej tym gospodarstwom domowym potrzebna jest pomoc finansowa. Konieczność korzystania z pomocy finansowej deklarowała w czerwcu 2003 r. ponad 1/3 ogółu gospodarstw domowych. Nieco częściej niż w mieście potrzeby korzystania z pomocy finansowej deklarowały rodziny mieszkające na wsi (36% wobec 34%), a wśród tych najbardziej potrzebowały jej gospodarstwa utrzymujące się ze źródeł niezarobkowych, renciści oraz gospodarstwa domowe powiązane z rolnictwem (16%).
Korzystanie przez gospodarstwa domowe z pomocy
Wyszczególnienie 1998 2000 2002 2003
w % gospodarstw domowych
Gospodarstwa domowe odczuwające konieczność korzystania z pomocy
Finansowej
35,5 36,1 35,8 35,0
Rzeczowej
15,9 14,3 16,0 16,1
W formie usług
9,5 8,0 7,7 9,0
Gospodarstwa domowe korzystające z pomocy
Finansowej
14,5 13,4 13,3 14,7
Rzeczowej
10,8 11,0 8,2 9,0
W formie usług
6,4 5,1 3,6 5,7
O poziomie życia rodzin decyduje m.in. możliwość zaspokajania ich potrzeb konsumpcyjnych. Przeprowadzone w 2003 r. przez GUS badanie pozwala na uzyskanie informacji o tym, na ile problemy finansowe, z jakimi boryka się część rodzin w Polsce, powodują ograniczenia w zaspokajaniu podstawowych potrzeb.
Z badania tego wynika, że biorąc pod uwagę aktualną sytuację finansową - ok. 44% rodzin w Polsce nie stać na zjedzenie co drugi dzień posiłku, w skład którego wchodziłoby mięso, drób, czy ryby a ok. 66% gospodarstw nie może sobie pozwolić na kupno odzieży lepszej jakości. Na opłacenie raz w roku tygodniowego wyjazdu dla całej rodziny stać niespełna tylko 29% gospodarstw.
Największe trudności w realizacji wymienionych potrzeb deklarowały rodziny utrzymujące się ze źródeł niezarobkowych oraz renciści, mieszkańcy wsi oraz małych miast.
Gospodarstwa domowe, które deklarowały (w badaniach GUS) całkowity brak zaspokajania potrzeb na warzywa i ich przetwory to ok. 2%, na owoce i przetwory owocowe, ok. 4% na mleko i przetwory mleczne, ok. 5% na mięso, drób i przetwory mięsne. Relatywnie często na trudności w zaspokajaniu potrzeb żywnościowych wskazywały rodziny emerytów i rencistów.
Trudności wielu rodzin dotyczą możliwości zaspokajania potrzeb w zakresie ochrony zdrowia. W 2003 r. 1/3 gospodarstw domowych musiała zrezygnować z wizyt u stomatologa. W ok. 1/5 rodzin, na skutek trudności finansowych, zrezygnowano z wizyt u lekarza, a ponad 1/5 rodzin zmuszona była do rezygnacji z badań specjalistycznych lub zabiegów rehabilitacyjnych. Zdaniem 1/3 gospodarstw domowych brak pieniędzy nie pozwolił na realizację recept, bądź wykupienie zalecanych leków.
Bardzo trudna sytuacja materialna determinuje zaspokajanie potrzeb gospodarstw domowych w zakresie kształcenia dzieci. W ok. 12% gospodarstw zabrakło pieniędzy, żeby kupić niezbędne podręczniki, a ok. 6% gospodarstw zrezygnowano z korzystania przez dziecko w szkole z obiadów lub z innych posiłków.
Istotnym obciążeniem budżetu gospodarstw domowych są opłaty mieszkaniowe. W połowie 2003 r. ze stałymi opłatami mieszkaniowymi zalegało 10% gospodarstw domowych. Ta sama sprawa dotyczy opłat za gaz i energię elektryczną.
Na podstawie wyników badań GUS (z 30 stycznia 2004 r.) można stwierdzić, że w czerwcu 2003 r. co drugie gospodarstwo domowe uważało swoją sytuację materialną jako średnią. Ponad 14% gospodarstw domowych oceniło ją jako dobrą, natomiast 1/4 rodzin stwierdziła, że sytuacja materialna jest zła, a kolejne 10%, że bardzo zła.
Przyczyny niekorzystnej sytuacji materialnej gospodarstw domowych w 2003 r. to:
zbyt niskie płace (emerytury, renty)
32,4%
brak możliwości dodatkowych zarobków
13,3%
długotrwała choroba lub inwalidztwo
10,4%
duże obciążenia osobami na utrzymaniu
6,1%
wysokie koszty utrzymania mieszkania
17,6%
rozpad rodziny (śmierć itp.)
2,4%
brak kwalifikacji do uzyskania lepszej pracy
2,0%
brak pracy
13,3%
inne przyczyny (klęski żywiołowe)
2,5%
Jak z tego wynika w 2003 r. najczęściej wymienianymi powodami trudnej sytuacji były zbyt niskie dochody uzyskiwane z tytułu pracy, czy też pobieranych emerytur i rent, wysokie koszty utrzymania mieszkania, brak pracy oraz długotrwała choroba lub inwalidztwo w rodzinie.
W miesiącu wrześniu 2003 r. minimum socjalne dla osoby samotnej wynosiło 709,10 zł, dla samotnego emeryta i rencisty 729,40 zł. Dla rodziny z dwojgiem dzieci wartość koszyka oszacowano na poziomie 2319,00 złotych.*
Należy stwierdzić, że dla ludzi, których dochody pozwalają jedynie na utrzymanie się na standardowym poziomie, istnieje poważne ryzyko degradacji biologicznej, marginalizacji społecznej i patologicznych zachowań.
Dlatego też należy rozważyć stosowanie minimum socjalnego, nie tylko jako miernika kosztów utrzymania, ale również w kategoriach skutków prawnych w sferze regulacji - w sferze roszczeniowej.
Formalnie rzecz biorąc minimum socjalne musi stać się kategorią o charakterze roszczeniowym. Wiąże się to z systematycznym wprowadzaniem powszechnego systemu i zabezpieczenia w budżecie państwa środków na minimum socjalne dla osób, które nie z własnej winy znalazły się w beznadziejnej sytuacji.
Problemem społecznym, uznanym za jeden z trudniejszych są konsekwencje likwidacji Państwowych Gospodarstw Rolnych i gwałtowne pogorszenie warunków życia zatrudnionych w nich pracowników i ich rodzin bez ich woli.
Również problemem społecznym jest poziom kosztów utrzymania większej części rolników niekiedy poniżej minimum egzystencji. Jest to rezultat wdrożonych, błędnych postanowień niektórych reform w zakresie cen i zabezpieczenia rynków zbytu przy jednoczesnym braku perspektyw rozwojowych.
Obecnie funkcjonujący system nie jest w stanie w przyszłości skutecznie wspierać osoby i rodziny, które znalazły się nie z własnej winy w trudnej sytuacji życiowej - a najczęściej bez pracy.
Obłudny sposób ustalania kryterium dochodowego, katalog świadczeń pieniężnych i nakładające się problemy, wynikające z niedofinansowania systemu powodują, że zmiany są konieczne.
Rząd nie może ciągle tłumaczyć spraw zaspokojenia świadczeń minimum socjalnego trudnościami finansowymi państwa.
W sytuacji dużych ograniczeń finansowych pomoc społeczna obecnie oferuje świadczenia w bardzo niskiej wysokości - symbolicznej np. zasiłek okresowy wypłacany jest w kwocie kilkunastu złotych na rodzinę.
Dlatego też coraz częściej potencjalni odbiorcy świadczeń okresowych w sytuacji braku środków na te świadczenia poszukują różnych sposobów wejścia do systemu pomocy społecznej - czyli do zdobycia uprawnień do świadczeń obligatoryjnych,
Obecnie coraz częściej osoby korzystające ze świadczeń pomocy społecznej stają się biorcami tych świadczeń w coraz dłuższym okresie, gdyż pomoc ta jest coraz częściej mało efektywna.
System pomocy społecznej przy braku środków na wspieranie coraz szerszej grupy klientów staje się sam w sobie niewydolny i restrykcyjny, dlatego konieczne jest podjecie skuteczniejszych i efektywniejszych działań.
Konstytucja RP uznaje prawo obywateli do zabezpieczenia społecznego w przypadku braku utrzymania, a także w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego.
Konstytucja RP wprowadza również obowiązek chronienia przez państwo stosunku pracy i nadzorowania warunków pracy. Zobowiązuje też władze publiczne do prowadzenia polityki zmierzającej do "pełnego, produktywnego zatrudnienia poprzez realizowanie programów zwalczania bezrobocia".
A zabezpieczenie minimalnie godziwego życia określa minimum socjalne, które ujmuje koszty utrzymania gospodarstw domowych, uwzględniając podstawowe potrzeby bytowo-konsumpcyjne.
To powyzej to jest tylko 1 czesc tego wykładu tu macie link: http://www.samoobrona.org.pl/pages/01.Program/index.php?document=472.minimumsocjalne.html
A jeszcze dała jedno do skserowania: "Model polityki rodzinnej w Polsce, Francji i Niemczech"
gdzie znajde odpowiedz na pytanie 13 i 14 albo moze ktos na forum napisac,prosze
Odpowiedzi od 41 do 45:
41.Metody rozwiązywania sieroctwa w Niemczech.
Jedną z głównych form opieki rodzinnej w Niemczech jest rodzina zastępcza. Istnieje wiele typów takich rodzin.
• Mogą to być rodziny spokrewnione, ale także obce.
• Rodzina zastępcza może przyjąć najwyżej dwoje dzieci.
• Opiekunowie dziecka nie musza mieć przygotowania pedagogicznego.
• Dzieci w rodzinie zastępczej mogą być objęte opieką całkowitą lub częściową, co oznacza, że opiekunowie sprawują nad nimi pieczę przez część dnia.
• Rodzina zastępczą może sprawować opiekę krótko lub długoterminową. Opieka długoterminowa trwa zwykle rok lub dłużej i w czasie jej sprawowania rodzice biologiczni są poddawani intensywnej terapii, po to, aby dziecko mogło do nich wrócić. Opieka krótkoterminowa trwa zwykle od kilku tygodni do kilku miesięcy i obejmuje się nią dziecko w sytuacji, kiedy rodzice naturalni z ważnych przyczyn nie mogą przez krótki czas opiekować się dzieckiem.
• Istnieje też typ rodziny terapeutycznej, która jest powołana do pracy i opieki nad dziećmi ze specjalnymi potrzebami wynikającymi najczęściej z traumatycznych przeżyć. W tym typie rodziny, co najmniej jedno z rodziców musi przejść specjalistyczne przeszkolenie.
• Rodziny zastępcze otrzymują wsparcie finansowe w formie pokrycia kosztów częściowego wyżywienia, leczenia, ubrania, wypoczynku wakacyjnego, wyposażenia pokoju, a także wynagrodzenie.
Połowa wychowanków umieszczanych w rodzinach zastępczych już wcześniej przebywała w jednej lub nawet kilku instytucjach opiekuńczych.
Opieka zakładowa rozumiana jest jako system socjopedagogicznych instytucji.
• Dzieci w tego typu instytucjach wychowują się w jednej lub kilku grupach liczących od 6 do 15 wychowanków. Z tej formy opieki korzystają przede wszystkim dzieci powyżej 15 roku życia.
• Spośród tych instytucji najbardziej rozpowszechnioną forma opieki są domy dziecka. Preferuje się tutaj placówki małe, w których wychowuje się nie więcej niż 30 dzieci. Do tych placówek kieruje się dzieci, którym nie znaleziono rodziny zastępczej lub nie zaadoptowały się one w środowisku zastępczym.
• Starsi wychowankowie są umieszczani w tzw. Wspólnotach mieszkaniowych. Opiekę nad nimi sprawuje wychowawca, którego zadaniem jest wspieranie społecznych kompetencji podopiecznych.
• Część pełnoletnich wychowanków otrzymuje pomoc mieszkaniową.
Formą krótkoterminowego wsparcia są ośrodki pomocy w sytuacjach kryzysowych, w których pobyt trwa do trzech tygodni. Ośrodki przygotowywane są do prowadzenia doraźnej terapii rodzinnej, aby dziecko mogło powrócić do rodziców.
Poza tymi formami istnieją także grupy całodziennej opieki – rolę rodziców pełnią tutaj wykwalifikowani pedagodzy, pod ich opieka pozostają dzieci w grupach od 6 do 8, nad którymi całodzienną pieczę roztacza 3-4 zmieniających się wychowawców.
W Niemczech działają także placówki interwencyjne – schroniska, w których dzieci anonimowo mogą otrzymać pomoc.
Działają w Niemczech także instytucje na wzór naszych rodzinnych domów dziecka. W takiej placówce wychowuje się od 5 do 8 podopiecznych. Domy te są topione w środowisko lokalne.
Wedle niemieckiego prawa dzieci i młodzież maja możliwość uczestniczyć w podejmowaniu decyzji, które jej dotyczą. Dlatego szuka się takiej formy pomocy, która zostanie zaakceptowana przez podopiecznego. W związku z tym prowadzona jest także praca z dziećmi i młodzieżą w miejscu zamieszkania ukierunkowana na tych podopiecznych, którzy nie akceptują innych form pomocy.
42.Opieka nad dziećmi pozbawionymi troski w Szwecji.
Ważnym elementem opieki nad dzieckiem osieroconym w Szwecji jest adopcja. Dziecko, które ukończyło 12 lat, nie może zostać przysposobione bez jego zgody. Sąd w każdym przypadku bada celowość przeprowadzenia przysposobienia. W skierowaniu dziecka do adopcji ważną role odgrywa komisja socjalna, która m.in. bada rodzinę, która chce przysposobić dziecko. Adopcja jest w Szwecji cenioną forma opieki, która ma długą tradycje.
W Szwecji rozwinięta jest bardzo profilaktyka rodzinna. Dużą rolę odgrywa w niej doradztwo rodzinne. Główna forma pracy z rodzicami są rozmowy mediacyjne, które często prowadzi się na prośbę rodziców, ale mogą zostać również nakazane przez sąd.
W prawie szwedzkim dobro dziecka jest najważniejsze i środki pomocy dziecku są uzgadniane z opiekunami, ale także z dzieckiem powyżej 15 roku życia. Interwencje, w przypadkach zaniedbań opiekuńczych, podejmuje opieka społeczna. Częstą forma pomocy jest kontakt osobisty z rodzina. Kiedy taka forma pomocy nie jest wystarczająca dziecko trafia pod opiekę osoby kontaktowej, która może być osoba dorosła lub rodziną. Z wyznaczonym opiekunem spotyka się regularnie. Dzieci, wobec których istnieje konieczność zastosowania opieki zastępczej, najczęściej umieszczane są w rodzinnych domach/rodzinach zastępczych. Większość rodzin zastępczych nie ma przeszkolenia przed podjęciem opieki i otrzymuje je już w trakcie jej trwania. Dzieci wymagające opieki wychowawczej i terapeutycznej najczęściej trafiają do opieki instytucjonalnej. W Szwecji dąży się do tego, aby jak największą liczbę dzieci umieścić w zastępczych środowiskach rodzinnych.
43.Opieka nad dzieckiem odrzuconym w zjednoczonym królestwie. W.Brytania, Irlandia północna, Anglia, Walia i Szkocja.
Zasadą udzielanej opieki jest jak najszybszy powrót dziecka do rodziny naturalnej lub zapewnienie mu innego środowiska rodzinnego.
W Zjednoczonym Królestwie wyróżnia się następujące kategorie opieki:
• opieka krótkoterminowa – od jednego dnia do trzech miesięcy, w sytuacji konieczności natychmiastowej interwencji kryzysowej,
• opieka w nagłych wypadkach – do trzech dni,
• opieka długoterminowe – pozwala na zapewnienie właściwego środowiska rodzinnego w celu zabezpieczenia dzieciństwa i okresu dojrzewania we właściwych warunkach, dziecko może utrzymywać kontakt z rodzicami naturalnymi, jeżeli jest szansa jego powrotu do rodziny,
• opieka chwilowa – wspomaga rodziców w określonych problemach, może trwać od kilku godzin w tygodniu do tygodnia na miesiąc, ukierunkowana jest w dużej mierze na dzieci chore i upośledzone,
• opieka dla nieletnich przestępców – najczęściej w formie opieki zakładowej,
• opieka preadopcyjna – ma na celu przygotowanie rodziny i dziecka do adopcji,
• opieka dla młodych matek – zapewnia młodocianym matkom pomoc i poradę.
Przeważająca liczba dzieci jest umieszczana w opiece na okres dłuższy niż trzy miesiące. Dzieci są umieszczane w opiece rodzinnej lub zakładowej. W Anglii priorytetem, oprócz dobra dziecka, jest dobro rodziny. Opieka krótkoterminowa może przybierać formę „opieki odpoczynku”, kiedy rodzina wymaga chwilowej pomocy w opiece nad dzieckiem. Takie działania mają przygotować rodzinę na dalsze trudy opiekuńczo-wychowawcze. Opieka zakładowa jest od wielu lat systematycznie ograniczana. Najczęściej są to małe, najwyżej kilkudziesięcioosobowe domy opieki krótkoterminowej lub wyspecjalizowane w opiece terapeutycznej. Stopniowo takie placówki samorządowe są zastępowane przez prywatne.
Do rodziny zastępczej i adopcyjnej przyjmowane są dzieci o 4/5 lat młodsze od najmłodszych dzieci biologicznych lub na stałe przebywających w tej rodzinie.
• do bycia rodziną zastępczą przygotowywani są nie tylko rodzice, ale także dzieci (badania wykazały, że największym wsparciem dla rodziców zastępczych są: partnerzy/współmałżonkowie, dzieci naturalne oraz dalsi krewni, np. dziadkowie, wujkowie itd.)
• jedną z funkcji rodziny zastępczej jest resocjalizacja rodziców biologicznych (nauka pielęgnacji dziecka, kontaktów społecznych itd.), aby dziecko jak najdłużej przebywało w rodzinie biologicznej.
44.Opieka kompensacyjna w Hiszpanii.
W Hiszpanii trudno szczegółowo zaprezentować system opieki zastępczej i wspieranie opiekuńcze rodzin, ponieważ występują duże różnice w tym zakresie pomiędzy różnymi regionami. Już w 1948 roku wprowadzono dwukierunkowość w opiece nad dzieckiem, tak, aby w odrębny sposób traktować dzieci wymagające opieki i młodocianych przestępców.
W latach 70 nastąpiły zmiany w ustawodawstwie, które miały docelowo umożliwić ustanowienie alternatywnych do instytucjonalnych form opieki, szczególnie w przypadku opieki nad niedostosowanymi społecznie i młodocianymi przestępcami. Wszystkie ówczesne programy odpowiadały na nagląca potrzebę poprawienia jakości w opiece nad dzieckiem.
Transformacja ustrojowa, jaka dokonała się w Hiszpanii miała zasadniczy wpływ na kształtowanie się opieki zastępczej. Pozytywnie wpłynął na nią proces uregulowań prawnych w opiece nad dzieckiem.
Za opiekę nad dziećmi w określonym regionie odpowiedzialna jest autonomiczna społeczność. Wiele z nich posiada własne uregulowania prawne dotyczące postępowania z dziećmi potrzebującymi opieki i pomocy. Jednak są one oparte na ustawie ogólnokrajowej 21/87 reformującej procedury opieki nad dzieckiem, zwłaszcza te dotyczące adopcji i wychowania. Decyzje dotyczące dzieci podejmowane są w trybie administracyjnym, a sąd jest o nich tylko informowany. W Hiszpanii istnieje pojęcie „autonomicznego opiekuna”, dzięki któremu w podejmowaniu decyzji w sprawie dziecka pomija się działania administracyjne, od takiej decyzji przysługuje jednak rodzicom dziecka odwołanie. Nowe uregulowania prawne uprościły procedury związane ze sprawowaniem opieki, a ponad to wprowadziły opiekę preadopcyjną. Każda sprawa dotycząca opieki nad dzieckiem, niezależnie od tego czy wymaga czynności administracyjnych czy prawnych musi być prowadzone z udziałem ekspertów z różnych dziedzin. Niektóre autonomiczne społeczności mają specjalna się takich zespołów specjalistów. W przeciwieństwie do dzieci wymagających opieki i ochrony, młodociani przestępcy są stawiani bezpośrednio przed sądem, który specjalizuje się w sprawach nieletnich. Konsekwentnie wzrasta liczba dzieci oddawanych pod opiekę rodzin i trafiających do adopcji, a maleje pozostawianych w placówkach. Pomoc socjalna w Hiszpanii może przyjąć formę doraźną wobec dzieci pozostających we własnej rodzinie bądź umieszczanych w rodzinach zastępczych lub placówce opieki całkowitej. Niemal 1/3 dzieci objętych działaniem interwencyjnym przebywała we własnych rodzinach, a pomoc wobec nich polegała na specjalnym wsparciu. W placówkach przeważnie przebywa mniej niż 20 dzieci. Duża grupa dzieci wychowuje się w rodzinach spokrewnionych, jednak jeszcze w 1993 roku najliczniejsza grupa przebywała w placówkach opieki całkowitej.
Konsekwentnie zmniejsza się liczbę dużych domów dziecka na rzecz małych. Pojawia się coraz więcej prywatnych instytucji zajmujących się opieką, częściowo dotowanych zze środków publicznych.
W Hiszpanii został opracowany Plan Porozumienia na szczeblu ogólnokrajowym pomiędzy poszczególnymi społecznościami autonomicznymi, który udoskonalał i rozwijał system opieki socjalnej na szczeblu lokalnym. Na rozwój służb społecznych w Hiszpanii wpłynęło także umożliwienie im zdobywania odpowiedniej wiedzy i umiejętności. Najbardziej poszukiwane zawody to pracownik socjalny i psycholog społeczny. Reformy opieki nad dzieckiem w Hiszpanii zakładają przede wszystkim, że dziecko powinno dorastać w środowisku zbliżonym do swoich rówieśników z tej samej kultury.
45.Opieka nad dzieckiem we Francji.
We Francji punkt ciężkości w opiece nad dzieckiem i rodziną, został przeniesiony na szczebel lokalny. Główne zadania to stworzenie systemu ochrony dziecka, który wiąże się z finansowaniem i rzeszą specjalistycznych instytucji, które zaspokajają różne potrzeby. W każdym regionie działa niezależny organ centralnej Socjalnej Pomocy Dzieciom. Prawo francuskie zakłada prowadzenie działań zapobiegających „marginalizacji” poprzez system świadczeń socjalnych dla dzieci i ich rodzin. Lokalnie tworzona jest baza terenowa, aby dziecko mogło otrzymać najbardziej efektywna pomoc, obejmuje ona także małoletnie w ciąży i matki wymagające natychmiastowej pomocy. Takie działania mogą być również zlecane organizacjom pozarządowym, które dysponują odpowiednimi formami pomocy. Istnieje także pomoc w formie domowej, w zależności od sytuacji. Takie formy to np. pracownik do pomocy w domu, osoba do sprzątania, osoba pomagająca w edukacji dzieci, doraźna pomoc finansowa, comiesięczny zasiłek czy niskooprocentowana pożyczka. Sieroty społeczne są ustanawiane decyzją sadu. Służby starają się, aby w ciągu 3 miesięcy znormalizować sytuację prawną dziecka i aby mogło ono trafić do adopcji. Na mocy specjalnych zasad dzieci mogą zostać uznane za społeczne sieroty państwowe i wtedy ich opiekunem zostaje prefekt i powoływana jest tzw. rada rodzinna.
We Francji funkcjonują:
• rodziny zastępcze działające na podstawie specjalnej licencji (mogą one także sprawować opiekę nad dzieckiem w ciągu dnia)
• zakłady opiekuńczo-wychowawcze i schroniska dla dzieci, żłobki dla dzieci do 3 lat i domy dziecka (ddz są najczęściej prowadzone przez instytucje społeczne), zakłady opieki macierzyńskiej i wioski dziecięce.
Pokrycie kosztów finansowych związanych z opieką nad dzieckiem jest ustalane w oparciu o faktyczne potrzeby związane z utrzymaniem dziecka oraz wynagrodzeniem za pracę, którego minimum stanowi równowartość podstawowego wynagrodzenia za 2 godziny pracy dziennie. Suma ta jednak może zostać powiększona przez radę generalną, najczęściej dotyczy to dzieci specjalnej troski. Pełnienie funkcji rodzica zastępczego jest odpłatne, z czego wynikają prawa i obowiązki pracownicze. Rodzice otrzymują stałe wynagrodzenie, którego kwota wzrasta wraz z ilością dzieci w rodzinie. Mają oni także ubezpieczenie, prawo do emerytury, 5-tygodniowego urlopu, a w przypadku bezrobocia do zapomogi. Dodatkowo otrzymują pieniądze na pokrycie znacznej części kosztów utrzymania dziecka oraz np. na jego kieszonkowe, zakup ważnych dla niego rzeczy np. roweru, opłacanie egzaminów czy inne wydatki związane ze szkołą.
System opieki we Francji charakteryzuje się dużą elastycznością. Jest zawsze dostosowany do potrzeb dziecka. Działa np. system Rodzin Patronujących, które można porównać do polskich rodzin zaprzyjaźnionych, chociaż ich rola jest nieco większa. Działają także ośrodki, które specjalizują się w ciągłej 24 godzinnej pomocy dorastającej młodzieży o charakterze mediacyjnym i wpierającym.
Na terenie Francji działają także placówki pomocy rodzinie, które zajmują się rozwiązywaniem konfliktowych sytuacji. Kierują one rodziców na różne kursy oraz prowadzą pracę socjalną. Jeżeli jest konieczna pomoc finansowa w porozumieniu z pracownikiem socjalnym pomagają w załatwieniu formalności. Udzielają także porad prawnych. Bezpośrednią pracą socjalną zajmuje się specjalna instytucja. Zatrudnia ona oprócz pracowników socjalnych, psychologów, lekarzy, położne oraz innych specjalistów. We Francji zawsze rozpoczyna się od działań mających na celu pomoc rodzinie. Ogromne znaczenie ma prawidłowa diagnoza sytuacji dziecka w rodzinie. Pracę z rodzina rozpoczyna asystent socjalny. Z rodziną pracuje zawsze jeden stały opiekun, a w sytuacjach skrajnych dwóch. Raz na 6 miesięcy pracownik socjalny składa specjalny raport do sądu. Raz w tygodniu zespół interdyscyplinarny dyskutuje o problemach i omawia problemy danej rodziny oraz 2-3 innych.
Na opiekę nad dzieckiem wydaje się rocznie 40% budżetu poszczególnych departamentów. Ogromny nacisk kładzie się także na prace z rodzina i poszukiwanie rozwiązań i angażowanie rodziny w przezwyciężanie trudności. Pracuje się także nad podwyższaniem kwalifikacji matek zastępczych i poprawianie możliwości edukacyjnych młodzieży, która się w środowiskach zastępczych usamodzielnia. Jako wsparcie rodziny działają także placówki opieki dziennej dla dzieci z różnymi deficytami. Pracuje tam zespół specjalistów. W istniejących we Francji placówkach zbliżonych charakterem do polskich domów dziecka ogromny nacisk kładzie się na odbudowę więzi z rodziną, a w przypadku dzieci z zaburzeniami dodatkowo na terapię indywidualną.
Na terenie Francji nieustannie podejmuje się starania, aby każdej rodzinie zagrożonej przydzielić rodzinę wspierającą, która towarzyszy jej w codziennym życiu i służy przykładem, pomocą i wsparciem.
odpowiedz na 16
Resort edukacji, na którym przede wszystkim spoczywa ciężar opieki nad dzieckiem sformułował następujące zasady funkcjonowania systemu opieki nad dzieckiem w naszym kraju:
* Pomoc powinna być wczesna i mieć charakter profilaktyczny, uprzedzający powstawanie szkodliwych następstw dla pomyślnego rozwoju dzieci i młodzieży.
* Opieka i pomoc powinny być organizowane w środowisku bliskim dziecku, a więc w szkole, rodzinie lub najbliższym otoczeniu tak, aby umożliwić dziecku wzrastanie i rozwój w naturalnych warunkach rodzinnych, kulturowych i społecznych.
* Umieszczenie dziecka w placówce opiekuńczo-wychowawczej może nastąpić dopiero po wyczerpaniu wszystkich możliwości wsparcia i pomocy rodzinie naturalnej, a ponadto nie może przerwać więzi rodzinnych.
* Konieczną kontynuacją działalności opiekuńczej wobec wychowanków placówek opieki całkowitej, a także opieki o charakterze profilaktyczno-wychowawczym i resocjalizacyjnym jest stymulująca pomoc i opieka, polegająca na przygotowaniu środowiska rodzinnego lub zastępczego, zaspokojeniu pierwszych potrzeb bytowych, ułatwieniu adaptacji w nowym środowisku, pomocy w usamodzielnieniu się.
* Warunkiem trafności i skuteczności udzielanej pomocy i opieki jest dokładne rozpoznanie potrzeb oraz dostosowanie do nich elastycznej oferty opiekuńczej
prosze niech ktos poda odpowiedzi na pytania 46-50.PROSZE
Ja mam tylko te:
49.Cele projektu dzieciństwo bez krzywdzenia w latach 2005- 2009.
Projekt dzieciństwo bez krzywdzenia zaplanowano na lata 2005-2009. Zadania siedmiu partnerskich organizacji pozarządowych uczestniczących w projekcie wyznaczają główne cele projektu oraz wiodące zagadnienia , których dotyczą dzialania realizowane w poszczególnych latach.
Główne cele projektu to:
-podnoszenie kwalifikacji profesjonalistów w zakresie pomocy dzieciom krzywdzonym,
-rozwijanie systemów pomocy dzieciom krzywdzonym i ich rodzinom,
-zapobieganie o wzrost społecznej świadomości na temat krzywdzenia dzieci.
Na przestrzeni lat zaproponowano następujące priorytety:
2005 – profilaktyka krzywdzenia dzieci.
2006 – diagnoza i terapia dzieci krzywdzonych.
2007 – ochrona prawa dziecka i rodziny.
2008 – interdyscyplinarna pomoc dziecku krzywdzonemu.
2009- opieka zastępcza nad dziećmi pozbawionymi opieki rodzicielskiej.
50.Działania podjęte w ramach tego projektu.
-podnoszenie kwalifikacji specjalistów.
-rozwijanie systemów pomocy dziecku krzywdzonemu i jego rodzinie.
-uruchomienie w każdym z krajów bezpiecznego, przyjaznego pokoju przesłuchań, oraz wniosek o zmianę prawa które nakazywałoby przesłuchiwanie właśnie tam.
-rozbudowanie programu opieki nad dzieckiem.
-coroczne uczestnictwo przedstawicieli organizacji partnerskich w konferencji nad tym projektem.
-lepszy system ochrony dzieci.
- zapobieganie o wzrost społecznej świadomości na temat krzywdzenia dzieci.
-organizowanie kampanii społecznych pod hasłem dzieciństwo bez przemocy.
Może ktoś inny ma odpowiedzi od 46 do 48